จิตใจที่ไม่นิ่ง ท่านเรียกอีกอย่างว่า จิตใจที่ฟุ้งซ่าน จิตใจที่ลุกลี้ลุกลน จิตใจที่หาจุดยืนไม่ได้ ในภาวะจิตของเรายังเคว้งคว้าง อยู่ หาความแน่นอน หาจุดยืน หรือฐานของจิตไม่ได้ ถ้าหากโยคีท่านใดท่านหนึ่ง ขาดใจตายในภาวะจิตเช่นนี้แหล่ะ ทำให้เราไปสู่ทุคติภูมิ ไม่ไปสู่สุคติ ฉะนั้นเมื่อตายไป สภาวะจิตก็ไปเกาะเกี่ยวกับกับอารมณ์อันต่ำ พอไปเกาะเกี่ยวกับอารมณ์อันต่ำ นี้แหล่ะ จะทำให้จิตของเราถลำไปสู่ภาวะมืดบอด เป็นภาวะที่จิตมืดบอด มันก็ไม่นึกถึงบุญกุศล มันนึกถึงแต่บาปกรรมที่ปรากฎขึ้นในจิต เป็นเหมือนภาพมายา เป็นที่ภาพที่ให้เราเห็น เป็นเสียงให้เราได้ยิน ตรงนี้ แหล่ะอารมณ์ของจิตก็จะผูกติดกับอารมณ์นั้นไว้ เมื่อจิตผูกกับอารมณ์นั้นไว้ จิตก็จะมัวหมอง จิตก็จะตกต่ำ เมื่อจิตตกต่ำ มันก็ไปทำให้จิตไปสู่อารมณ์ที่ยึดไว้ เมื่อยึดไว้ มันก็ไปเกิดใหม่ในอารมณ์เก่าที่สะสมไว้ ฉะนั้นเมื่อเรามาฝึกจิต ก็คือฝึกสติให้รู้เท่าทันอาการต่างๆที่มากระทบจิตใจ มีสติ สัมปชัญญะ รู้เท่าทัน ละตัดกิเลสได้ โอวาทธรรม พระครูปทุมภาวนาจารย์ วิ. (หลวงพ่อวีระนนท์ วีรนนฺโท) จากธรรมบรรยาย ในโครงการพัฒนาจิตเพื่อพ่อ ครั้งที่ ๙๔ วันที่ ๓ ตุลาคม ๒๕๖๐ สนใจดูเพิ่มเติมได้ที่ https://www.youtube.com/watch?v=bD4FJUf_hZk